przemyślenia rękodzielnika...

Pojawiłam się z przemyśleniami:)

Piękna jesień, te spacery na ścieżkach wymalowanymi złotymi liśćmi i promienie słoneczne przebijające się jeszcze przez te, które trzymają się kurczowo gałęzi drzew, dają zjawiskowy efekt i już mogło by tak pozostać. Za moment będzie już inaczej i dlatego też zaczęłam myśleć o świątecznym czasie.
     W internecie już widać piękne prace rękodzielników, jest w czym wybierać. Widać w nich ogrom pracy i pomysłów, a każdy produkt ma to coś.

mała niespodzianka

Ostatnio widziałam post "...czy rękodzielnictwo jest dochodowe?"
Przeczytałam wiele wypowiedzi, były różne i ciekawe, ja po ich przeczytaniu miałam inne przemyślenie.

Tak naprawdę to, to co robiłam i robię nigdy bym  nie nazywała rękodzielnictwem. Wymyślałam swoje prace i rozdawałam bliskim, albo osobom którym się podobają za jakieś śmieszne pieniądze.
Pisałam wcześniej, że moja historia pokazywania się w internecie jest zaledwie kilkumiesięczna i to będą moje pierwsze świąteczne prace, które Wam pokażę.

Jasne że byłoby super robić to, co się kocha i, ot tak, zarabiać fajne pieniądze, zbierać pochwały, a nawet zostać kreatorem mody w danej dziedzinie.

Ludzi utalentowanych i kreatywnych w Polsce nie brakuje jak widać i cierpliwie z ogromną pokorą przebijają się przez sklepowe chińskie stoiska. Cieszy fakt, że przyszli właściciele naszych produktów też są wrażliwi i otwarci na sztukę że dalekim łukiem omijają markety z chińszczyzną.
Pięknie popatrzeć jak to się zmienia, że polskiego rękodzielnika docenia się nie tylko za granicą, ale tu w naszym kraju, że każdy za nieduże pieniądze może być posiadaczem produktu ręcznie zrobionego-produktu zrobionego nie tylko rękami, ale sercem i otoczonego dobrą energią.

Czy tak nie jest KOCHANI???

Zatem róbmy to, co robimy jak najlepiej, a efekty przyjdą same, bo ważne że to robimy, a przy tym dajemy radość innym, że nasz produkt poszedł w dobre ręce, do osoby wrażliwej i dobrej tak jak my sami. Może dzięki zakupom u rękodzielnika na świąteczny prezent, osoba obdarowana będzie szczęśliwsza , bo dostanie coś wyjątkowego???

Panna Liściasta

Dlaczego taki tytuł? Kiedyś swoim dzieciom wymyśliłam bajkę pod takim tytułem.Teraz dzieci mają już trochę lat i pamiętają Pannę Liściastą, a niedawno zaczęłam ją opowiadać swojej trzyletniej wnusi.
        Takie małe wprowadzenie po porannym spacerze z moim kochanym psem, który miał frajdę z jesiennych liści leżących już na ziemi. Tylko jest szok, jak te piękne kolorowe liście są zmuszone leżeć wśród śmieci wyrzucanych nie przez spacerowiczów! Wy też macie na pewno w sobie taką złość jak udajecie się w swoje zakątki na spacer: jest kosz dlaczego śmieć leży obok, jest kawałek trawy a na niej pokrzywa czy mięta i wśród nich butelki, są krzewy - teraz tak kolorowe a dlaczego jego gałązki muszą być obwieszone foliakami???
    Foliaki- tak nazwałam te" torby" foliowe rozdawane ludziom w sklepach za ciężko zarobione pieniądze każdego miesiąca, tak- płacimy za to że zaśmiecamy a potem płacimy za to że przyjeżdża pan i zabiera te śmieci. Właśnie dzisiaj policzyłam to dość szybko na swoim przykładzie.
Za hankową torbę  mogę kupić około 100-150 foliaków.
Teraz sobie wyobraźcie tą ilość we własnym domu, ile to miejsca może zająć i jak to wygląda. Jak ja to sobie wyobraziłam to zrobiło mi się wstyd i smutno, bo to mała produkcja śmieci we własnym domu a przecież nie jestem sama i się przeraziłam!
     Tak dużo się o tym mówi wszędzie, jakie to szkody dla naszej ziemi, ale na co dzień zapominamy o tym. Dlatego wymyśliłam hankowe torby.
     Któregoś dnia zastanawiałam się co jeszcze mogę wymyślić oprócz obrazków, podkładek na stół czy narzut na łóżko z tych kawałków które mam pod ręką. Leżała sobie torba w kuchni kupiona w markecie, taka jak wiele innych, podeszłam do niej i zaczęłam oglądać- jakaś taka nie fajna z logiem marketu i już trochę poniszczona, Szybko ją zwinęłam i wrzuciłam do szuflady, apotem było łał!!!
Ja krawcowa nie mam w domu porządnej torby na zakupy, oj wstydź się stroisz stoły, ściany ubierasz ludzi a do sklepu idziesz ze szpetnie wyglądającą torbą albo znosisz foliaki do domu.
    Uszyłam pierwszą i sprawiło mi to przyjemność, duża, pakowna i do tego ładna, no i nie muszę chować do szuflady tylko powieść na krześle w kuchni- ot taka mała ozdoba i zawsze pod ręką.
Teraz ta torba jest w dobrych rękach, bo obdarowałam nią moją sympatyczną Zosię z którą spędziłam miłe chwile na Kaszubach (i Ona wie że to ta pierwsza).
    A potem szyłam i wymyślałam następne, Jak uszyłam już pierwszych piętnaście sztuk to pokazałam rodzinie, synowie ze swoimi dziewczynami zaczęli przebierać, dopasowywać do swoich potrzeb- jeden głos "o będę miała w czym nosić śniadanie do pracy a w drodze powrotnej wrzucę do nie zakupy", drugi głos " a ja dokumenty, bo ciągle mam porozrzucane w samochodzie" , następny  głos " a ja wezmę tą na zakupy i nie widać że tylko dla kobiet". Mąż też ma swoją ulubioną, ta zawsze wisi na krześle w kuchni. Nie wiedziałam że takim prostym i oczywistym drobiazgiem mogę dać odrobinę radości swoim bliskim.
    Teraz namawiam Was do zrobienia czegoś z niczego a przy tym bardzo, bardzo pożytecznego.
Otwórzcie swoje szafy i zabierzcie się do pracy niech nasze ulice zrobią się kolorowe i wesołe, a jeżeli nie potraficie sami tego zrobić- pomogę, wyślijcie do mnie swoje kochane skarby a ja się postaram dać im drugie życie, nie kupujcie chińszczyzny bo te stare rzeczy w szafie są lepsze, ładniejsze i mają swoją historię.
    Może mi się też uda zrobić krótki filmik- zrób to sam, albo może zorganizuję kurs szycia nie wiem jeszcze co wymyślę ale tego tak nie zostawię.

Mój model

    Obiecałam że opiszę historię mojego modela i...
Poznałam go jeszcze jak byłam w podstawówce szósta albo siódma klasa. Razem z rodzicami przeprowadziliśmy się ze wsi do miasta, miasta które w tamtych czasach było przykładem szybkiego rozwoju gospodarczego ze względu na swoje położenie i dobro jakie posiada- miedź. Znane na całą Polskę kopalnie miedzi w Lubinie a ja młoda dziewczynka w samym centrum miasta zamieszkiwałam jeden z wieżowców, po prostu szok, nie dość  że ze wsi do miasta, wieżowiec to jeszcze dziewiąte piętro- wiecie winda ,chodniki i te" ładne ulice miejskie".
    Właśnie tam dzień w dzień miałam swoją wyprawę z domu do szkoły, nie jeździłam autobusami bo uwielbiałam chodzić pieszo bo tyle ciekawych rzeczy działo się po drodze. Zawsze mijałam w centrum uliczkę która wśród tych nowych osiedli wyglądała inaczej, były na niej sklepiki i usługowe punkty: była tam pani która robiła gorsety , modystka z ekspozycją pięknych kapeluszy(miała w swym oknie kapelusze i zawsze marzyłam o jednym z nich), kuśnierz który szył kożuszki i krawiec.
Tuż przy witrynie wystawowej  krawca widać było manekina który codziennie miał inne ubranko, raz to męskie a raz damskie. Jak wracałam ze szkoły to zawsze było więcej czasu i mogłam poobserwować pana krawca który swymi zwinnymi rękami tańczył z igłą i nitką przy manekinie.
   Po ponad dziesięciu latach jak już byłam mamą dwóch fantastycznych chłopców dorabiałam w domu przy dzieciach i szyłam dla pań z KGHM-u modne ubranka (wtedy jeszcze nie było nic w sklepach). Tak któregoś dnia trafiła do mnie Pani Małgosia, ot tak jak inne panie przyszła sobie coś uszyć, była inna od pozostałych klientek bo jakaś taka nieufna. W końcu odpowiedziała na swą nieufność do tego co robiłam, powiedziała że całe życie szył jej tato, który niedawno zmarł.
   Uszyłam jej pierwsze ubranko (była zadowolona) i wtedy zapytała czy nie chciałabym kupić czegoś dla siebie z zakładu po ojcu i czy mogę ją odwiedzić i sobie coś wybrać- zostawiła adres i kilka dni później poszłam.
Wiecie jaki to był adres? Tak ten sam który znałam z podróży do szkoły i tam właśnie stał ten mój manekin , nie zastanawiałam się długo co chcę- wybrałam jego i jest zemną do teraz. Faktem jest że pamięta lata wojenne nawet już tak wygląda ale jest kochany i ma duszę , to w jego obecności przesiaduję godzinami w swoim warsztacie i tańczę z igłą i nitką przed nim tak jak wtedy ten Pan krawiec.
   Jak dużo nie trzeba by wróciło do nas,to co wcześniej czy później  tak bardzo nam się podoba czy podobało i czym się zachwycamy, trzeba tylko poczekać cierpliwie aby przyszedł ten moment, myślę że mój manekin opowiedział by wam dużo ciekawsze historie ale moja jest taka